Ik verloor mezelf in mijn relatie en het moederschap.
Op een ochtend, een aantal jaren geleden, werd mijn leven zoals ik dat kende, tot stilstand gebracht.
Een zware burn-out.
In de tijd die hierop volgde werd mij een spiegel voorgehouden en ik kwam er achter dat ik de persoon die me aankeek in deze spiegel, niet meer herkende.
Het gaf me een enorm verdrietig gevoel.
Verdriet, omdat ik me realiseerde dat ik een volledig ander persoon was geworden.
Ik was mezelf verloren.
Mijn tijd en energie besteedde ik aan alles en iedereen om me heen. Hierdoor had ik geen tijd en energie meer voor mijzelf, om uit te zoeken wie ik werkelijk was. Terwijl dat in die periode van iemands leven zo ontzettend belangrijk is.
Ik heb mijn ex-man leren kennen toen ik 19 was en we zijn gaan samenwonen op mijn 22e. Toen ik 26 was ben ik moeder geworden van mijn eerste dochter, waarna in de vier jaren daarop eerst mijn 2e dochter en daarna mijn zoon zijn geboren. Op mijn 35e zijn mijn ex-man en ik uiteindelijk gescheiden.
In de periode na mijn burn-out, op mijn 36e, realiseerde ik me dat ik, gedurende die 17 jaar, nooit de tijd had genomen om uit te zoeken wie ik nu werkelijk was als persoon.
Ik heb veel meegemaakt in die 17 jaar, genoeg om iemand te doen veranderen.
Ik voelde me een schim van mezelf en besefte me dat ik niet gelukkig was, niet met mezelf en niet met mijn leven. Ik leefde op de automatischepiloot.
Ik realiseerde me dat ik uit moest zoeken wie ik nu werkelijk was.
Ik heb de term ‘midlifecrisis’ nooit begrepen, maar…, was dat wat ik op dat moment ervaarde?
Ik had het gevoel dat ik weg wilde rennen naar één of ander afgelegen eiland om mijn toenmalige leven achter me te laten.
Het is misschien een beetje dramatisch, maar eerlijk gezegd, daar gingen mijn gedachten soms naar toe. Soms voelde de kleinste dingen al te veel om aan te pakken.
Het was een hele onderneming om diep in mij te kijken en erachter te komen wie deze nieuwe persoon nu was, wie ik ben geworden.
En als moeders krijgen we nu niet bepaald die luxe om ons wekenlang op ons zelf te richten en dit eens allemaal uit te zoeken.
Als moeders krijgen we amper een moment voor onszelf, laat staan tijd om na te denken. Onze dagen zijn gevuld met het verzorgen van kleine mensjes en ze alles te geven wat wij in ons hebben.
We zijn de kok, poets, slaaf.. 😉 .… van onze kinderen. Waar vind je de tijd om erachter te komen wie deze nieuwe persoon is?
Ik zat laatst met een groepje moeders gezellig wat bij te kletsen, wat te borrelen, en we bespraken het gebrek aan tijd voor onszelf en die momenten waarop het ons allemaal wel eens te veel kan worden.
En eerlijk gezegd kunnen deze momenten dagelijks voorkomen.
We brengen de kinderen veel eerder naar bed dan hun eigenlijke bedtijd, omdat we zelf gewoon op zijn.
Er is voor veel moeders onder ons gewoonweg geen tijd, of energie om erachter te komen wie we zijn geworden door het moederschap.
Ik heb de afgelopen jaren veel geleerd en stappen gezet in de juiste richting, maar blijf mezelf ontwikkelen en leer elke dag weer meer over mezelf.
Ik weet niet hoe mijn leerweg er vanaf hier nog uit gaat ziet, de weg om erachter te komen wie ik echt ben en wat ik nog wil doen in mijn leven.
Ik ben zo blij dat ik ben wakker geschud, dat deze zoektocht nodig was.
En ik moet dit NU uitzoeken, niet over tien of twintig jaar. Ik moet dit nu uitzoeken om gelukkig te zijn als persoon en, nog belangrijker, als moeder.
Er was voor mij een burn-out voor nodig om me uit de sleur te krijgen.
Misschien hebben we allemaal zo’n aha moment nodig. Iemand of iets om ons eraan te herinneren dat we het verdienen om onze eigen persoon te zijn.
Dat we het verdienen om tijd aan onszelf te besteden, ons leven uit te zoeken terwijl we veranderen en groeien als persoon.
Liefs,
